Gedurende de gehele 19^e eeuw waren er in de stad Maastricht slechts een gering aantal kunstenaars voor langere tijd werkzaam. De opleidingen in het kunstonderwijs waren beperkt en mede daardoor heerste er geen echt artistiek klimaat. Met de oprichting van het ‘Stadsteekeninstituut’ in 1898, met Rob Graafland als eerste leraar MO tekenen, zien we een duidelijke verandering optreden. Het Stadsteekeninstituut was een vakopleiding  op het niveau van lager beroepsonderwijs voor jonge arbeiders en ambachtslieden.
Rob Graafland trachtte zijn leerlingen, artistiek gezien, ver boven dit niveau uit te tillen. Bij hem stonden niet alleen het nut, maar ook de artistieke vaardigheden      en schoonheid centraal. Hij was een bezielend leermeester die in 1901, in   samenwerking met het Stadsteekeninstituut, de ‘Zondagsschilderschool’ voor decoratieve kunsten’ oprichtte. Graafland koos zijn meest begaafde leerlingen uit om zich artistiek verder te ontwikkelen.

Onder zijn leiding gingen deze leerlingen schilderen; ‘s winters naar model en     ‘s zomers ‘en plein air‘ aan de oevers van de Maas en later ook in zijn speciaal voor dit doel aangelegde, Italiaanse tuin op Sint Pieter. De eerste leerlingen van ‘de klas van Graafland’ waren o.a. de broers Pierre en Mathias Kemp, Henri Jonas, Edmond Bellefroid, Jan Grégoire, Jos Postmes, Charles Hollman en Jos Narinx. In dit verband wordt gesproken over de ‘Maastrichtse School’ en later, bij uitbreiding; over de ‘Limburgse School’. Het begrip school is omstreden, maar wel bruikbaar om de kunstenaars aan te duiden die met name in het vruchtbare Interbellum het gezicht van de Limburgse kunst hebben bepaald. In 1910 werd de Limburgse Kunstkring’ opgericht, waarvan de leden elkaar ontmoetten in Hotel Suisse aan het Vrijthof voor lezingen over kunst en literatuur, maar later vooral ook voor de gezelligheid. De groep kunstenaars en cultuurliefhebbers die bijeen kwamen in de Suisse kreeg als bijnaam: ‘De bende van de Suisse’. Hiertoe behoorden, naast de hiervoor genoemde kunstenaars, ook Jules Brouwers, Charles Vos, Herman Gouwe, Guillaume Eberhard, Han Jelinger, Jan Bakhoven, Jef Scheffers, Hub Levigne en Henri Schoonbrood.

In 1926 volgde de oprichting van de ‘Middelbare Nijverheidsschool’ met Jos Postmes als eerste directeur. Het kunstonderwijs kwam hiermee op een hoger niveau en Maastricht telde in de jaren ‘20 en ‘30 van de 20^e eeuw een groot aantal kunstenaars. Feitelijk te veel voor te weinig opdrachtgevers en kunst- kopers. Als gevolg van de economische crisis organiseerden de professionele kunstenaars zich in 1936 in de concurrerende ‘Kunstenaarsvereniging Limburg’. In 1937 vond in het Gemeentemuseum in Den Haag de  succesvolle expositie ‘Hedendaagsche Limburgsche Kunst’ plaats. Deze expositie kan worden beschouwd als het hoogtepunt van de Limburgse kunst in het Interbellum. Uitgenodigd voor deze expositie waren de leden van de Kunstenaarsvereniging Limburg, Charles Eyck (winnaar ‘Prix de Rome’ in 1922), Jan Hul (winnaar ‘Prix de Rome’ in 1934) en Paul Kromjong.