Samen schilderen en verwerken
“Veel mensen vinden het fijn om met lotgenoten aan de slag te gaan, de herkenning en het wederzijds begrip kunnen een enorme steun zijn.” (Susan van Hooren, hoogleraar vaktherapie)
In Valkenburg zijn tachtig vluchtelingen tijdelijk ondergebracht. Voor eten en onderdak is gezorgd, maar zij mogen zich natuurlijk niet gaan vervelen. Onze leden Ahmed Kleige en Willem Vermeer hebben daarom afgelopen zaterdag 20 augustus voor hen een workshop schilderen verzorgd. Zo’n zeventig Koerdische en Syrische mensen namen hieraan deel. Prettig was dat Ahmed met iedereen in zijn eigen taal kon communiceren en daarnaast meteen ook een functie als tolk had. De werkstukken die de deelnemers na anderhalf uur gereed hadden gaven vooral aanleiding tot intense verhalen.
Natuurlijk, bij psychische problemen kan het heel goed helpen om erover te praten. Maar soms werkt het nog beter om iets te gaan doen. Het kan namelijk behoorlijk lastig zijn om te voelen wat er mis is en dat ook nog eens onder woorden te brengen bij een therapeut. Door creatief of actief aan de slag te gaan, worden emoties op een andere manier ervaren en geuit. (Judith van Ankeren)
Het is een bekend feit: tekenen, schilderen, beeldhouwen, schrijven, het zijn manieren om doorstane traumatische gebeurtenissen een plek te geven. En om te voorkomen dat negatieve herinneringen te diep worden weggestopt. De bekende kreet ‘iets van je af schrijven’ geldt voor álle creatieve uitingen. Op deze manier gaf de workshop niet alleen verstrooiing voor een moment, maar was het tegelijkertijd een uitlaatklep voor de ellende die de vluchtelingen doormaken.
Voorbij?
“Maar die ellende is nu toch voorbij voor hen, ze hebben het hier toch goed?”. Nee, die ellende is nog lang niet voorbij. Je hoeft in ons eigen land alleen maar even te denken aan de trauma’s die de Tweede Wereldoorlog veroorzaakt hebben. Trauma’s die nog steeds bij velen doorwerken, ook in de kinderen van de directe slachtoffers van toen. Kinderen die hun ouders hebben zien omkomen bij geweld, of die nu nog steeds niet weten wat er van hun ouders geworden is. Verscheurde gezinnen. Ook bij vele van deze Koerdische en Syrische vluchtelingen zullen er nog lange tijd vele slapeloze nachten zijn waarin beelden voorbij trekken die niemand goed kan verwerken. Bij ons is dat is al tachtig jaar geleden maar het roept bij veel Nederlanders nog steeds emotionele herinneringen op die er op duiden dat échte verwerking van dergelijke oorlogstrauma’s héél veel tijd nodig heeft…
Natuurlijk kun je niet in één workshop alles van je af schilderen, maar ook hier geldt: alle beetjes helpen!
