Lei Hannen

Over Lei Hannen

In Lei’s jeugd bracht vooral de naschoolse tijd de onbevangenheid die hij zo koesterde.
De strijd tussen gevoel en rede bracht hem op ‘het juiste pad’ en zo belandde hij na de middelbare school in de bedrijfswereld van de toegepaste natuur en chemie.
Het rendements-denken was echter verstikkend, en hij koos rond zijn dertigste levensjaar radicaal voor het ambacht.

Hij ontdekte de puurheid van het pottenbakkersbestaan. Dat maakte hij zich meester. Hij bezocht internationale leermeesters met al de verscheidenheid die zo kenmerkend is voor keramiek.
Duizenden uren gleed vormeloze kleimassa door zijn handen tot herkenbare objecten die gaandeweg in een eigen vormtaal transformeerden. Tegelijkertijd ontwikkelde hij, gesteund door chemische kennis, een omvangrijk glazurenpalet.

Vrijheid

Met het vakgebonden reizen werd steeds duidelijker dat vrijheid een van de kernwaarden is van zijn bestaan. Verbeelden en handelen zonder belemmering. Met een open vizier creëren. Het experiment aangaan. Steeds weer nieuwe elementen integreren in een ketting van ervaringen, zowel abstract als figuratief of verhalend.
Langzaam sluipt het paard en de stier in zijn werk. Het zijn krachtige elegante en dynamische objecten. Luchtig zwevend boven een voetstuk, een podium dat hij vooral overdrachtelijk belangrijk vindt vanwege de lage status van keramiek als kunstvorm.

Staal en brons

Deze metalen hebben gemeen met keramiek dat ze uitermate geschikt zijn voor het ontwerpen van ‘lichte’ werkstukken. Ze vergen echter wel een geheel andere aanpak met te overwinnen beperkingen maar zijn uitermate geschikt voor kunst in de openbare ruimte. Waarvan hij een aantal mocht realiseren.
Zoals de ‘Homo Ludens’, ‘Op vleugels der vrijheid’, ‘Het Molukkers Monument’ en een portret van Edith Stein .

Lei exposeert sinds 1987 in vele Europese landen maar ook in Japan, Maleisië, en Mongolië.
In 2017 ontving hij de cultuurprijs van de Gemeente Echt-Susteren.
Van zijn hand verschenen twee boeken: Gaande en Gaande Weg.